Hier zit ik dan, al sinds een week of zes. Ik geraak er maar niet weg, en ik vind het niet eens zo erg. Liefst blijf ik hier zelfs voor altijd. Met momenten ver afgedwaald in fijne gedachten, dan weer dichtbij de mensen die ik graag heb. Ik bevind me op de befaamde Roze wolk – de spreekwoordelijke wolk waar je overgoten wordt met euforie, geluk en liefde. Ben jij er al eens geraakt? Ik moet zeggen; het is de moeite meer dan waard!
Wat bracht mij daar?
Mijn trip naar de Roze wolk begon al lang geleden. Maar voor ik begin bij het begin, vertel ik eerst hoe ik op deze eindbestemming toekwam. Dat was op 11 september van dit jaar, rond een uur of half drie. Mijn vriend Maarten, trouwste vriendinnen, mama en schoonfamilie kwamen in zicht, en in de verte zag ik de grote rode boog opgesteld, met een witte lijn op de grond. Stap voor stap – letterlijk – kwam hij dichterbij: De finish van mijn allereerste marathon!
Fier als een gieter mocht ik na 4 uur, 19 minuten en 32 seconden die langverwachte medaille rond mijn nek hangen. De zere benen nam ik er toen met veel plezier bij, want na maanden voorbereiding en dagen van stress vooraf, had ik het eindelijk voor mekaar gekregen. Iets waar ik jarenlang, zelfs tot aan de start van de marathon, alleen maar van kon dromen. Ik had het gewoon waargemaakt. En dat bracht mij naar die heerlijke Roze wolk, waar ik tot op vandaag nog steeds zit te genieten.
Een reis van jaren
Een trip ernaartoe is volgens mij niet te plannen, het overvalt je. Ik had zelfs niet in de gaten dat ik onderweg was. Dat besef komt pas achteraf. Als ik er nu op terugkijk, begon mijn persoonlijke tocht een jaar of zeven geleden. Na een lastige periode, een rollercoaster van emoties, die vaak dieper daalde dan dat hij omhoog ging, had ik nooit kunnen dromen van waar ik nu ben geraakt. Vaak genoeg liep ik met mijn hoofd tegen de muur, om uiteindelijk hard genoeg wakker geschud te worden. Ik werd mentaal en fysiek sterker dan ooit tevoren, maar een marathon? Dat was in mijn gedachten nog steeds alleen maar aan de zotten besteed. En nu sta ik hier, een aantal jaren later, met een blinkende marathonmedaille in mijn kast.
Yes, you can. Je moet het alleen hard genoeg willen.
Onder dat motto leef ik vanaf nu elke dag. Die marathon was voor mij niet zomaar een prestatie die ik van mijn bucketlist kan afvinken. Het bracht heel wat gedachten en emoties in mij los. Onzeker als ik ben, twijfel ik aan mezelf bij alles wat ik doe. ‘Ik ga het niet proberen, want het zal me toch niet lukken’, ‘Mij kennende, zal het toch wel weer mislukken’... of soortgelijke gedachten spoken wekelijks door mijn hoofd. Maar dan komt het besef: ‘ooit dacht je dat een marathon onmogelijk was, en kijk nu.’ En ja, ik heb er hard voor moeten werken: wekkers om half 6 in de ochtend (of is het dan nog nacht?), feestjes missen omdat er de ochtend erna een lange training op de planning stond, de hele week stijve benen... Maar dat was het allemaal dubbel en dik waard! Dus onthoud altijd: YES YOU CAN! Als je het maar hard genoeg wil.
Wees niet verlegen om trots te zijn.
Fier zijn op jezelf: het is geen teken van egoïsme, dikke-nekken-gedrag of stoeferijen. Het laat zien dat je blij bent met wie je bent, dat je hard hebt gewerkt om te staan waar je nu staat. Het toont aan dat je het beste uit jezelf naar boven haalt, elke dag opnieuw, en dat je jouw eigen verwachtingen overstijgt. En hiermee wil ik nog mijn laatste goede raad aan jou meegeven:
het grootste en belangrijkste project waar je ooit aan zal werken, ben jijzelf. Maak er dus gewoon het allerbeste van, en wees vooral trots!
Knuffel, Melissa
Comments