Droom jij soms ook van een leven in het buitenland? Elke dag wagen honderd Belgen die sprong. Vandaag wonen meer dan 400.000 Belgen in een ander land. Is het dan zo slecht in België? Ik vroeg het aan Davy van Menxel, die een topjob bij de Europese Commissie opgeeft en met zijn gezin Ravels verlaat om het geluk te gaan zoeken in Noorwegen. “De dagelijkse gejaagdheid, de prestatiedrang, de kinderen die niet van hun schermpjes weg te krijgen zijn,…daar worden wij niet gelukkiger van. We willen terug naar de basis.”
Op welke manier proberen jullie de wereld een beetje mooier te maken?
Davy: “Wij proberen de wereld voor onze kinderen een beetje mooier te maken door te verhuizen naar Noorwegen. Matthias is 13, Arne 12 en Jonas wordt 11 in augustus. Als we willen emigreren, moeten we daar niet veel langer mee wachten of we krijgen de kinderen niet meer mee. Voor hen is het allemaal heel spannend. Ze vinden het jammer om hun vrienden achter te laten, maar eigenlijk zien ze het als één groot avontuur. Årdal is een klein dorpje aan het einde van de Sognefjord, dit is de langste fjord van Noorwegen. Ik hoop dat we daar de rust vinden die we hier soms zo hard aan het zoeken zijn."
Als je denkt dat het op een ander beter is, dat is niet zo: het is overal hetzelfde. Maar Noorwegen is het derde beste land qua gezondheidszorg in de wereld. Ook het onderwijs is daar heel vooruitstrevend met genoeg middelen die ze krijgen van de overheid. Tot de leeftijd van zestien jaar wordt er heel hard ingezet op sociale vaardigheden. Het is een totaal andere aanpak. Ik denk dat onze kinderen daar veel betere kansen zullen krijgen dan hier in België. Maar we weten het niet hé.”
“Je maakt bepaalde keuzes en je hoopt dan maar dat het de juiste keuzes zijn. Als dat niet is, dan leer je daar ook uit”
Wat doe je om zelf gelukkiger te zijn?
Davy: “Verhuizen. Het is niet dat we hier ongelukkig zijn, maar we storen ons aan de mentaliteit van ons land en aan het stressvolle leven. We zijn al een paar jaar na elkaar op vakantie gegaan naar Noorwegen, dus we kennen het land. Het bevalt ons daar: de rust, de natuur. Daar krijgen we de kinderen buiten zonder hun gsm. Het avontuurlijke zit wel in mij. We zijn ooit eens naar Italië gereden om daar een pizza te gaan eten, maar echt alleen voor die pizza. Een andere avond hadden we ineens het idee om naar Parijs te rijden, toen zijn we ook ineens in onze auto gestapt. Maar dat is niet te vergelijken met dit. We laten hier alles achter om in Noorwegen opnieuw te beginnen. Ik geef een goede job bij de Europese Commissie op voor niets, want ik heb nog geen jobaanbieding in Noorwegen. Maar dat komt wel goed!”
Lia: “Ik werkte vroeger in een fabriek. Ik deed mijn werk graag, maar de sfeer was er echt niet fijn. Ik kreeg lichamelijke klachten: hoofdpijn, nekpijn,…Als ik daar de parking op reed, dan voelde ik mijn maag al samentrekken. Ik kon er niet mee om, dus werkte ik dat thuis op mijn man uit. Ik viel voor het minste uit. Ik ben uiteindelijk een cursus loopbaanbegeleiding gaan volgen en zo ontdekte ik dat ik de verpleging in wilde. Ik ben dus terug gaan studeren. Op het moment dat ik die beslissing nam, waren al mijn kwaaltjes ineens weg. Je moet af en toe durven springen. Ik heb daar wel lessen uit getrokken: trek sneller aan de alarmbel als het niet meer gaat. Veel mensen gaan op dat moment maar door en door tot ze er volledig onderdoor gaan. Ik werk nu in het ziekenhuis, maar in Noorwegen ga ik als thuisverpleegster werken. Ik kijk er echt naar uit!”
“Voor mijn zoon is geluk: met zijn sterrenkijker bovenop een berg in Noorwegen gaan zitten”
Wat is jouw definitie van geluk?
Lia: “Blij zijn met de dingen die je hebt. Dat is niet gemakkelijk, want de mens wil soms altijd maar meer. Voor mijn zoontje Arne is het duidelijk: hij wil met zijn sterrenkijker bovenop een berg gaan zitten, want daar kan hij de maan tenminste goed zien. Dat is een heel concrete vorm van geluk. Gaan wij het geluk opzoeken in een ander land? In eerste instantie vertrekken wij voor een stuk uit angst voor de toekomst die onze kinderen hier nog gaan hebben. Het is niet dat je hier een vooruitgang ziet. Op politiek vlak zijn wij een compleet losgeslagen land. Als je dan nadenkt over wat dit voor de kinderen gaat betekenen... Daar komt dan ook nog eens de werkdruk bij. Maar gaan we er gelukkiger van worden? Dat is niet te voorspellen."
Davy: "Geluk is maakbaar, maar niet voor iedereen. Veel heeft ook te maken met je mindset. Je hebt mensen die de hele dag door zo negatief zijn. Ik amuseer me soms met het commentaar geven op mensen die commentaar geven op nieuwswebsites. Daar zie je pas hoe hard mensen kunnen klagen. Geluk kan je zelf maken, maar niet altijd. Je doet je best om zo gelukkig mogelijk te worden. Als je hier ongelukkig bent, je emigreert en in een ander land wordt je wel gelukkig: dan heb je dat afgedwongen. Maar de problemen die je hier hebt, neem je ook gewoon mee. Als je hier als koppel niet goed matcht, dan gaat dat in Noorwegen ook zo zijn. We zijn hier ook gelukkig, alleen hopen we door een rustiger levensstijl in een ander land nog gelukkiger te worden."
"Weglopen voor je problemen heeft nooit iemand geholpen"
Hoe kun je anderen een dosis geluk geven?
Davy: “Ik geeft naast mijn job ook voetbaltraining aan kinderen. In die acht jaar dat ik dit doe, heb ik een enorme evolutie meegemaakt. De eerste jaren trainde ik robots. Dat waren pionnen op het veld. Gelukkig is mijn houding doorheen de jaren veranderd. Ik ben nu op het punt gekomen dat ik niet meer resultaatgericht train. De focus moet niet liggen op het winnen, maar op het ontwikkelen van kinderen.
Ik ben er toevallig ingerold. Mijn oudste zoon is op zijn vijf jaar beginnen voetballen. Ik werd eerst afgevaardigde en voor ik het wist stond ik op het veld training te geven. Ik denk dat ik op dit vlak een enorm verschil kan maken in Noorwegen. De Noren hebben dezelfde voetbalvisie als ik. Zij bezien voetbal als een soort school tot de leeftijd van veertien jaar. Kinderen moeten een bepaald niveau halen tegen een bepaalde tijd. Er is geen een scout die kan zeggen op zeven jaar: dat kind is een topspeler. Nee, kinderen evolueren!
Te hoge verwachtingen en een te hoge druk op jonge leeftijd is nefast. Als ik zie hoe er hier in België soms met de kinderen wordt omgegaan, dat is dramatisch. Ik word niet gelukkig van een ploeg te trainen wetende dat de ouders naast het veld staan te brullen op hun kind en puur met het resultaat bezig zijn. Ik trainde ooit een kind wiens grootvader hem per goal betaalde. Dat wil je toch niet? Die mindset alleen al is compleet gek. In het dorpje waar wij gaan wonen, is ook een voetbalclub voor mijn kinderen. Ik heb al contacten gehad met de club en ik hoop daar relatief snel als trainer ook aan de slag te kunnen.”
Wat is het beste advies dat je aan anderen kan geven?
Lia: “Durf! Durven is doen. We hebben ons vertrek goed voorbereid, door de nodige beurzen te bezoeken, taalcursussen te volgen, een job te zoeken daar,...Vorige zomervakantie zijn we op reis geweest naar Noorwegen. Toen we thuiskwamen, hadden we allebei het gevoel van 'daar zouden we wel willen wonen'. Dat gevoel is wat blijven sluimeren tot december. Toen hebben we effectief beslist om te emigreren. Vanaf dat moment is het snel gegaan! In maart was ons huis verkocht en konden we niet meer terug. Het is niet omdat we nu vertrekken, dat we later niet kunnen terugkomen. Er is geen één deur op slot. We geven ons minimum één jaar om te wennen in Noorwegen, maar ik denk dat we zeker drie jaar de tijd moeten nemen. Het eerste jaar is het feest, want elke dag opnieuw heb je dat vakantiegevoel. Maar de kinderen gaan zich ook settelen, we gaan ook moeten chauffeuren naar de hobby’s. Je gaat daar ook moeten werken. De routine en de sleur zal ook terugkomen.”
“Het beste advies dat ik kan geven is echt: trek af en toe je stoute schoenen aan en doe eens zot”
Davy: “Wees gewoon jezelf en trek je niets aan van wat anderen van je denken. Voor mij is dat soms ook moeilijk, want ik heb graag alles in de hand. Ik wil de controle houden. Nu heb ik dat niet. Toen ons huis net te koop stond, kwam Corona. We hadden daar veel schrik voor, want we konden niet samen vertrekken naar Noorwegen als ons huis nog niet verkocht was. In dat geval zou ik in België blijven en zou mijn vrouw met de kinderen al vertrekken. Gelukkig is dit goed gekomen. Maar dan zaten we met het probleem dat ons huis dan wel verkocht was, maar dat we zelf in Noorwegen nog niets hadden. We wilden in de paasvakantie naar daar afreizen om een woning te gaan zoeken, maar reizen was verboden in die periode. Je kan niet alles controleren: soms moet je de teugels wat loslaten en kijken wat er op je afkomt. Uiteindelijk komt alles altijd wel goed."
Als je een magische pil zou hebben waarmee je het leven van je dromen zou kunnen leiden, hoe zou je leven er dan uitzien?
Davy: “Als het leven perfect zou zijn, zou dat ook maar saai zijn denk ik. Waar ga je dan nog naar streven? Als je straks honderd miljoen euro zou hebben, dat zou heel gemakkelijk zijn maar wel heel saai. Geld maakt niet gelukkig. Te weinig geld hebben maakt wel ongelukkig.
Ik denk niet dat ik een magische pil zou nemen. Zelfs als je denkt dat je het perfecte leven leidt, dan nog zal het niet perfect zijn. Totale perfectie bestaat volgens mij niet. De kunst is gewoon gelukkig te zijn met het leven dat je nu leidt.”
Wat is het grappigste/mooiste/leukste dat je deze week hebt meegemaakt?
Davy: “De laatste voetbaltraining in de gietende regen, anderhalf uur aan een stuk. Ik ben training blijven geven tijdens de lockdown, één keer per week. Ik mocht van de club geen training geven, maar ik kreeg van de stad een veldje ter beschikking. Als ik zie hoe gelukkig ik die 19 kinderen heb gemaakt door die vijf trainingen nog te geven. Dat was ook mijn maatschappelijke rol als trainer. Ik zag hoe hard mijn zoon afzag door niemand te zien. Met die training hadden die mannen toch nog iets om naar uit te kijken. Het was moeilijk om afscheid te nemen. Wetende dat ik niet in mijn auto kan springen om eens naar een match te komen kijken. Dat zijn dan de dingen die ik achterlaat. Ik zal wel zien wat ik in de plaats krijg. Ook dat is iets dat je kan afdwingen. Als je daar bij de pakken blijft zitten, gaat er niets op je pad komen.”
Lia: “Ik ben op mijn gemak gaan fietsen door het bos. Ik werd twintig keer voorbij gestoken door mensen op elektrische fietsen, maar ik heb genoten van de traagheid. In het bos ben ik gestopt voor een ree en ik heb er een foto van genomen. Daar word ik gelukkig van.”
Wat zou je het liefst veranderen in de wereld?
“Meer verdraagzaamheid. Bijvoorbeeld het geweldige idee van het Europese parlement om zwarte pieten te gaan verbieden. Dat gaat toch totaal de verkeerde kant uit? Plots, na honderd jaar, is dit racisme. het heeft helemaal niets met racisme te maken. Met carnaval mag je niet meer met de joden lachen. Daar draait het toch niet om? Als je straks niet meer mag lachen, is het gedaan met carnaval, met stand-up comedy,… Mensen zouden wat meer moeten relativeren.”
Noem één ding wat je graag zou doen maar nog niet gedaan hebt: wat houdt je tegen?
“De zotte dingen: parachute springen, raften! Daar moeten we dringend werk van maken. Dat zal in Noorwegen geen probleem zijn.”
Comments