In de eerste maanden na de breuk was er in de mix van ontreddering, verdriet en kwaadheid die ik voelde, één bepaald gevoel dat extra schrijnde: het gevoel om voor niemand meer ‘die ene bijzondere persoon’ te zijn. Een vriendin die ook alleen is, verzekerde me toen dat ik op een dag zou genieten van de vrijheid van het vrijgezellenleven. Ik keek haar aan alsof ze net een Chinese spreuk gedebiteerd had. Hoe zou ik ooit blij kunnen zijn met het besef dat ik bij niemand op nummer één sta?
De pijn die bij de afgescheurdheid hoorde, leek tentakels te hebben die tot diep in mijn binnenste wortelden. En soms voelde ik mezelf afglijden in de richting van een groot zwart gat van vergetelheid dat zich ergens linksonder in mijn buik leek te bevinden. Dan overviel me een angst dat ik zou verdwijnen en dat niemand het zou opmerken of me zou missen.
Gelukkig waren er vriendinnen en luisterbereide therapeuten die me hielpen om hiermee om te gaan. Ik leerde om, telkens ik het gapende gat van de duisternis voelde trekken, dicht bij mezelf te blijven en me gerust te stellen. Er was niet niemand, ik was er!
Nu zijn we vele maanden later en betrap ik mezelf erop dat ik kan genieten van het alleen zijn. Als ik een reclameslogan zou verzinnen voor vrijgezellenland, zouden het deze vier woorden zijn: Geen verwachtingen, geen teleurstellingen! Versta me niet verkeerd: ik wil niemand over de streep trekken. Een relatie die goed (genoeg) is, is in vele gevallen te verkiezen boven een scheiding.
Dat laatste – en dat zeg ik niet alleen – is een breuklijn in je leven, slaat diepe wonden en laat voor altijd een litteken achter. Zelf zit ik nog niet in de fase van het litteken. De wonden zijn aan het helen maar kunnen nog bruusk terug opengehaald worden door triggers en volgens anderen die het kunnen weten, kan dat nog wel even duren.
In mijn nieuwe status als ervaringsdeskundige in de echtscheiding komen er – nog meer dan ervoor –mensen naar mij om te vertellen over hun relatie en de strubbelingen die ze daarin ervaren. Ik luister, stel vragen en laat de Rika Ponnet in mezelf naar boven komen. De rode draad is duidelijk. Om het in bouwtermen uit te drukken: liefde en goede bedoelingen zijn het fundament, maar de bovenbouw wordt bepaald door behoeftes en verwachtingen. En in de mortel van de bovenbouw zitten ongrijpbare dingen als onze blauwdruk en hechtingspatronen.
En dus is er communicatie nodig, heel veel luisteren en praten. En jezelf informeren. Twee tips om als zoekopdracht in te typen: “de vijf talen van de liefde” en “Hannah Cuppen”. Het eerste zal je snel gelezen hebben en daar is de bottom line dat het handig is om dezelfde taal te spreken maar dat het geen voorwaarde is. Als je elkaars taal kent, is dat al een hele stap richting begrip. Het werk van Hannah Cuppen zal je iets meer tijd kosten om te lezen maar het leidt je tot een diep inzicht in de wereld van de liefdesbange dans. De dynamiek die zoveel mensen kennen van aantrekken en afstoten.
Maar dus: niets van dat alles voor mij op dit moment! Geen verwachtingen, geen teleurstellingen en geen afstemming van behoeftes. Als mijn kinderen niet thuis zijn, is een kort overleg met ‘me, myself and I’ voldoende om te beslissen waar ik zin in heb en hoe ik mijn tijd ga besteden.
Ik zal me pas in de dating-arena begeven als er terug ruimte komt in mezelf en als ik genoeg vertrouwen voel om afwijzing aan te kunnen. Want dat is – in mijn ogen op dit moment – het grootste risico als je jezelf opnieuw openstelt voor een ander: de kans om niet goed genoeg te zijn en afgewezen te worden.
En toch, toen ik begin december mijn kerstlijstje aan het opstellen was, wilde ik er een kookboek voor singles opzetten. Dat leek me wel handig (het is immers niet de bedoeling om te overleven op crackers en halve zakken tortillachips als avondeten). Maar toch voelde ik een aarzeling. Ik wil me niet settelen in de status van vrijgezel en wil al zeker niets over mezelf afroepen, dus schrapte ik de titel en verving het door het boek “Gezellig koken” met foto’s van dampende schotels en liefhebbende tafelgenoten. Voor ooit, wie weet.
Comments