Vandaag is het 1 september. Mijn twee kinderen beginnen maar wat graag aan een nieuw schooljaar, nu het vorige door Corona in mineur eindigde. Alles is spannend en iedereen is blij. Over pesten en ongelukkig zijn op school, daarover wordt vandaag niet gesproken. Het is nog maar 1 september.
Zoonlief start zijn eerste middelbaar in een nieuwe, onbekende school. Dochterlief hoopt dat ze nu, in het zesde leerjaar, eindelijk eens ingedeeld wordt in eenzelfde klas als haar vriendjes. Ook in de lagere school zie je het al. De kliekjes. Nog niet in steen gebeiteld, maar ze zijn er al wel.
Alles is spannend en iedereen is blij, want het is 1 september. Toch vertrekken er vandaag honderden kinderen met een slecht gevoel richting de school. Honderden kinderen die gisteren niet konden slapen, die smeken en huilen om maar niet te moeten terugkeren.
En nog eens honderden kinderen die zwijgen. Omdat praten over pesten en ongelukkig zijn op school niet gemakkelijk is. Je wilt iedereen laten denken dat alles in orde is, dus antwoord je al snel het enige wat je intussen écht hebt bijgeleerd: ‘ja, het was leuk op school vandaag.’
Na al die jaren bezorgt de eerste schooldag mij nog steeds een vage knoop in mijn maag. Ik herinner me dan alles: de kinderen die mij uitsloten, de turnles waarin niemand mij koos, het spelletje van er wel of niet bij horen, van de juiste kledij dragen, de juiste woorden hebben, de juiste muziek luisteren…Ook al heb ik ondertussen al lang mijn plaats gevonden, op 1 september komt alles terug.
Elk jaar worden er nieuwe initiatieven uit de grond gestampt tegen pesten. Scholen organiseren anti-pestcampagnes en peters en meters die steun bieden. Ketnet organiseert jaarlijks de STIP IT actie en er is zelfs een officiële ‘week tegen het pesten’. Dat neemt niet weg dat er elk jaar opnieuw horrorverhalen opduiken.
Eén op vijf kinderen krijgt te maken met pestgedrag tijdens de schoolcarrière. Hoeveel initiatieven er ook genomen worden, jongeren blijven bang om zelf gepest te worden én vinden het moeilijk om op te komen voor zichzelf of voor een medeleerling. Ook niet elke leerkracht heeft de capaciteiten om op een goede manier met pestgedrag om te gaan.
Lieve leerkrachten: leer kinderen wat meer weerbaar te worden tegen pesten en groepsdruk. Eenzaam opgroeien, zeker nu van achter je mondmasker, is het ergste wat er is.
Lieve, jonge mensen: wees dit jaar lief en verdraagzaam voor elkaar. Iedereen is anders. Kom voor elkaar op in plaats van elkaar de grond in te boren. Als je nu al leert om respect en empathie voor elkaar te hebben, dan verander je op een dag de wereld misschien wel.
Mijn lieve, dappere kinderen: ik hoop dat jullie ook dit schooljaar jullie weg weer gaan vinden.
Liefs,
Comments