Loslaten en verwerken. Een proces dat hand in hand gaat met emoties van boosheid en verdriet, maar eens je dit hebt doorgesparteld, maakt het plaats voor nieuwe perspectieven. Dankbaar zijn voor wat was en vertrouwend op een nieuw begin. Dat is alvast het plan.
Vier jaar geleden nam mijn leven een totaal andere wending. Mijn zielsverwant, mijn beste maatje, my partner in crime… we gingen uit elkaar.
De lange werkdagen op onze zaak, de daarbij komende zorg voor onze drie jonge kinderen, late hemorragie post partum (‘de vloed’) na de bevalling van mijn jongste dochter, een miskraam die ondanks een leeg vruchtzakje toch behoorlijk wat impact had, een burn-out, de nieuwbouw van onze zaak en woning die in de stijgers stond, een zware slaapapneu die bij me vastgesteld werd en waardoor er twee zware operaties zich opdrongen...
Het herstel ging moeizaam, mijn gezicht veranderde aanzienlijk en een identificatiecrisis trad op. Ik voelde me langzaam maar zeker richting afgrond glijden. Het was zwaar, erg zwaar. Ik vluchtte in mijn wereld en mijn ex in de zijne. Diepgaande gesprekken werden geruild voor verhitte discussies en verwijten. Uiteindelijk barstte begin 2017 de bom. Iets wat ik voorheen onmogelijk achtte, gebeurde dan toch.
"Elk lijden heeft zijn eigen beleving of zoals mijn grootmoeder het vroeger zo mooi verwoordde: Ieder gevoel het zijn"
Er werd gebabbeld over onze scheiding, véél gebabbeld... Ik woonde in een klein dorp en iedereen had wel zijn mening klaar. Slechts enkelen durfden het aan om zowel mijn versie als die van mijn ex te bevragen en niet af te gaan op alle wilde cowboyverhalen die de ronde deden. Elk lijden heeft zijn eigen beleving of zoals mijn grootmoeder het vroeger zo mooi verwoordde: 'Ieder gevoel het zijn'.
Zo is het ook. In dit verhaal is er geen goed of kwaad, geen juist of fout... Enkel elk onze eigen beleving van wat er de laatste twee jaren van ons huwelijk als een storm op ons afgekomen is. De al dan niet verkeerde keuzes die we daarop gemaakt hebben... Ik daag eenieder uit om hetzelfde te ondergaan: ik denk dat er velen bezwijken zouden.
Ik heb op emotioneel vlak de bodem geraakt, maar ben opnieuw uit dat dal omhoog geklommen. Een liefde van dit kaliber loslaten heb ik ervaren als een heus rouwproces.
Ik ben An, rouwconsulente bij Fluistering, erg dankbaar dat ze op moeilijke momenten met me meewandelde. Dankzij haar kreeg ik een andere visie op de feiten en liet ik me het rouwen ook echt toe. Hoe donker sommige dagen ook waren, toch zijn er ook mooie zaken uit voortgevloeid.
Er zijn mensen in mijn leven gekomen die me opnieuw deden geloven in mezelf. Langzaam maar zeker begon ik te bouwen aan een nieuwe toekomst met mijn kinderen als eerste prioriteit. Ik heb lang geprobeerd om de gebroken scherven te lijmen, maar een tijd geleden merkte ik dat de tijd van loslaten aangebroken was.
Ik ben ontzettend dankbaar voor de vele wél fijne jaren, jaren die overgoten waren van échte liefde en vriendschap. Dankbaar voor die drie prachtige kinderen die eruit voortgevloeid zijn en het verhaal dat het vertellen waard was.
Nu wordt er geschreven aan een nieuw hoofdstuk… met een nieuwe liefde aan mijn zijde. Eentje die geheel onverwacht via een berichtje opnieuw mijn leven binnenliep. Aangezien we een online vriendschap koesteren van 25 jaar hebben we beiden niet het gevoel dat we een ‘pril’ koppel zijn. We kennen elkaars verleden en ons samenzijn voelt veilig en vertrouwd. Ik kan dus echt wel besluiten dat loslaten en verwerken een nieuw begin mogelijk maakt. Wat de toekomst brengt, weet niemand, maar ik ben er alvast klaar voor… Liefs,
Comments