Onwezenlijk… het is bijna Kerstmis. Gevoelsmatig zit ik echter nog ergens in het midden van het jaar. De herfstperiode is tussen mijn vingers geglipt. Het traditionele herfstfeestje dat ik normaal gezien samen met mijn familie vier, werd geschrapt en de hoop op een gezamenlijk kerstfeest is nu ook van tafel geveegd. Het is soms moeilijk positief te blijven als het stormt in mijn hoofd, maar ik doe mijn best!
Toen ik tijdens de eerste lockdown mijn zaak sluiten moest, heb ik enkele weken aan een stuk de zorg voor de kinderen volledig op mij genomen zodat mijn ex, die ons kinderdagverblijf runt, zich daar volledig op kon focussen. Het was gezellig druk in huis. Ik kon eindelijk weer ‘continue’ mama zijn.
Als kapitein van mijn schip, leidde ik alles in goede banen tussen het homeschool gebeuren en het huishouden door. De hobby’s van de kinderen vielen weg, waardoor er plots meer tijd was om hen elk persoonlijke aandacht te geven. Dit was eigenlijk best een aangename periode.
Na de paasvakantie besloten mijn ex en ik de gewone week-om-week regeling opnieuw in te voeren. Toen begon het te knagen.
Ik ben graag op mezelf, maar toch waren sommige momenten zwaar. Vooral de avonden dat mijn kinderen er niet waren en ik plots alleen in de zetel zat, overviel die eenzaamheid me plots. Onverwerkte emoties van de voorbije jaren kwamen dan bovendrijven.
Ik heb ontzettend gehuild, maar heb me ook leren zalven.
Mijn lichtje kwam in de vorm van mijn hond die begin mei bij me kwam wonen. Door haar werden die eenzame momenten flink gecounterd. Dat kleine wezentje had immers nog veel zorg nodig. Ik sliep zelfs ‘s nachts op de zetel zodat ze op een zachte manier aan de nachten zonder haar ‘ouderlijk nest’ kon wennen.
Haar aanwezigheid verplichtte me om ook in mijn kinderloze week een bepaalde routine aan te houden. Ik kwam meer buiten en kreeg letterlijk opnieuw meer zuurstof in mijn hoofd.
In die periode ben ik de waarde gaan beseffen van het hebben van familie en vrienden. Ik belde mijn ouders vanaf toen elke dag en was blij dat ik hen af en toe, al was het op afstand, kon zien. Ik ging ook wat meer offline in die periode en begon me meer te focussen op de dingen die ertoe deden in mijn leven.
Een vriendin kwam langs met haar kinderen, aan de overkant van de straat welteverstaan, om een kort gesprek te voeren.
Met andere vriendinnen stuurde ik whats app berichtjes en deden we aan videobellen. Met nog een andere vriendin maak ik lange wandelingen in de bossen rondom ons dorp, samen met mijn hond.
Afgelopen zomer werd ik 40 en ik was dankbaar dat ik een gelimiteerd bubbelfeestje in open lucht kon vieren. Eentje met mijn vriendinnen, een week later eentje met mijn familie. Het was een heel geregel om alles coronaproef te laten verlopen. Individuele hapjes, individuele kommetjes met chips, het desinfecteren van hun stoel bij aankomst,… Grappig hoe dingen waar je vroeger niet bij stilstond opeens zoveel meer aandacht en tijd vroegen.
Toen ik eindelijk mijn zaak weer opstarten mocht, ben ik onverwachts in het ziekenhuis beland.
Ik had een maagperforatie gekregen die me bijna fataal werd.
Exact een week later kreeg mijn allerbeste vriend, mijn steun en toeverlaat, een beroerte waarbij hij bijna het leven liet. Ik verbleef zelf nog in het ziekenhuis toen ik het nieuws vernam.
Toen werd het even erg donker in mijn hoofd. De hele nacht heb ik gehuild. De gedachte om ook nog hem te verliezen was er teveel aan.
Eindelijk thuisgekomen, vond ik het enorm moeilijk om hem zo kwetsbaar te zien en het frustreerde me enorm dat ik zelf nog niet voldoende hersteld was om hem fysiek te helpen. Toch waren we een enorme steun voor elkaar. Allebei een wrak, maar we trokken elkaar erdoor. Onze vriendschap kreeg een nieuwe dimensie; we begrepen immers beiden wat het werkelijk betekent om stil te staan bij de vergankelijkheid van het leven.
Van zodra ik opnieuw wat aangesterkt was, ging ik terug aan het werk. Daarna werd lockdown 2.0 een feit. Het begint te wegen en grote veranderingen zijn op komst. Laat dat net mijn zwakte zijn: niet goed om kunnen met verandering en onzekerheid. Ik kan niet anders dan toegeven dat het zwaar stormt in mijn hoofd.
Samen met de kinderen heb ik, geheel tegen mijn eigen regels in, enkele weken voor de komst van Sinterklaas, onze kerstboom al gezet. We hadden, net zoals zovelen denk ik nood aan wat meer licht in ons leven. Die boom associeert ons met zoveel warme dingen: lekker tafelen bij oma en opa, samen met al diegenen die ons lief zijn. Aan schaterlachen en dansen in de keuken of living. Allemaal zaken waarvan ik gehoopt had dat we die toch tenminste met mijn ouders en het gezin van mijn broer beleven konden. Die hoop is ondertussen van tafel geveegd.
Geen kerstkaartjes dit jaar, ik krijg letterlijk geen letter op papier gezet. De woorden ‘prettig of gezellig Kerstfeest’ contrasteren te hard met de werkelijkheid onder zovelen van ons.
Toch zal ik kerstavond met de kindjes zo gezellig mogelijk maken. Ik ga mijn uiterste best doen om mijn mama’s kookkunsten te evenaren en met haar positiviteit en enthousiasme er toch een fijn moment van te maken.
Het wordt videobellen met mijn naaste familie dit jaar, maar voor een moment van verbinding gaan we zorgen.
Oudjaar vieren als alleenstaande is best een uitdaging wanneer je knuffelcontact om middernacht thuis moet zijn omwille van de geldende avondklok. Nu ja, het is wat het is… We zijn voorlopig gespaard gebleven van dit vieze beestje en ik ben in gedachten bij diegene die een naaste hebben moeten afgeven.
Moraal van het verhaal? Count your blessings, geniet van de kleine dingen, bel je familie en doe minstens 1 keer per dag iets waar je vrolijk van wordt. Wat ons morgen wacht, weet niemand, des te meer dat we in het heden moeten leven en proberen zoveel mogelijk positief te blijven.
Zoals een goeie vriendin van me ooit zei: “alles komt altijd goed…. met de nodige tijd én boterhammen”. Vervuld met hoop en goede moed kijk ik alvast uit naar een beter 2021…
Liefs,
Comments